Geschiedenis Egypte 10

Een raadselachtige Libische stam
De Garamanten zetten hun strijdwagens in tegen Egypte

Omstreeks 1190 voor onze jaartelling leverden de Egyptenaren ook slag met Libische stammen.

Het is de Griekse historicus Herodotos die 500 jaar voor Christus een beschrijving geeft van de Garamanten uit het Fezzangebied, het zuidelijke deel van Libië. De Garamanten vormden een krijgslustig boerenvolkje dat al door paarden getrokken strijdwagens inzette. In het vandaag administratief moeilijk toegankelijkeAkakusgebergte (Jabal Akakus) werden rotstekeningen aangetroffen die de informatie over de Garamanten bevestigen.
Zij woonden op “dertig dagen van de kust” . Volgens sommige bronnen waren zij afkomstig van Ethiopië, maar opgravingen door Italianen wijzen eerder naar een Middellandse Zeetype (de 'Zeevolkeren'?), terwijl andere bronnen de oorsprong van de Garamanten in de zuidelijke Sahara situeren. Verwarring onder de historici is niet uitgesloten omdat er toen in Libië ook een vrij ongekende stam bestond, die Gamphasanten genoemd werd.
Een feit is dat er ook sporen bestaan van immigranten in het Stenen Tijdperk die blond of ros haar bezaten en blauwe ogen.
Van de Garamanten is geweten dat zij de grootste van alle Libische stammen vormden. Honderden begraafplaatsen werden gevonden. Hun kleding bestond uit leder en geitenhuiden en hun rang in de samenleving werd aangegeven door struisvogelpluimen, die zij op hun hoofd droegen.
De Garamanten hadden koningen, die verkozen werden door de ouderen.
De Psylli, een andere stam, daarentegen bezaten voor die tijd een goede kennis als “dokters” en zij werden zelfs geraadpleegd door keizer Augustus om de dode Cleopatra opnieuw tot leven te wekken.
De Garamanten gaven hun doden offeranden mee en vereerden zon en maan. Vermoedelijk was het dan ingegeven door de Egyptische cultus van Amon-Ra, de zonnegod en ram van Thebe, die in de Libische Siwa Oase aanbeden werd. De Garamanten bezaten ook strijdwagens die door vier paarden werden getrokken.
In de Akakusbergen, die alleen met een 4x4 te bezoeken zijn, bevinden zich de befaamde rotstekeningen. Zij liggen op zowat 30 kilometer van Ghat en de meest interessante route loopt van Mathandus naar Germa. Vroeger leefden hier Touaregs.
De kleurtekeningen zijn zowat 10.000 jaar oud.
Zij worden in vier periodes ingedeeld. De eerste reeks, die dagtekent van 8000 tot 5000 voor onze jaartelling, toont figuren die lijken op marsmannetjes. Zij hebben ronde hoofden en Erich von Däniken nam zelfs aan dat het hier buitenaardse wezens betreft.
De recentere periode van 2000 voor onze jaartelling stelt ook dieren voor, zoals antilopen, olifanten, struisvogels, krokodillen en nijlpaarden. Zowat 6000 jaar geleden heerste in deze regio een Middellandse Zeeklimaat.
In de tekeningen uit de derde periode komen deze dieren niet meer voor, maar verschijnen “de schepen van de woestijn”, de kamelen. Deze tekeningen zijn ook minder mooi afgewerkt. Ook de eerste afbeeldingen van de Garamanten met hun strijdwagens dagtekenen uit deze periode. In de vierde periode wordt het Tifanagh geïntroduceerd, de taal die de Touaregs nog steeds spreken.
Net als de Egyptenaren wisten de Garamanten al af van de irrigatie. Uit hun periode dagtekenen de ondergrondse Libische waterkanalen (fouggaras) bij de Wadi al-Hayat (Vallei van het Leven). Hun omvang toont het vroegere bestaan aan van een grote bevolking en deskundige landbouwers. Uit de gevonden graven kan worden afgeleid dat hier zowat 10.000 Garamanten moeten hebben geleefd.
Germa (Garama) was hun hoofdstad en werd gesticht tussen 300 en 500 voor Christus. Zij werd pas in de jaren zestig ontdekt. Aanvankelijk stichtte de stam tijdens de neolithische periode zijn stad op de top van de Zekekra (Zinchecra) maar deze berg werd snel verlaten voor het vroegere grote meer bij Germa. Boven aan de oude stad, die meer dan duizend woningen bevatte, troont het oude Garamantenpaleis, dat acht wachttorens bevatte.
De Wadi al-Hayat bevat ook enkele meren en is ongeveer 400 kilometer lang. In de omgeving zijn sporen gevonden van nog een tiental Garamantensteden. Er zijn ook mummies opgegraven, glaswerk, beenderen, beelden en kleding uit hun tijd. Van de 4de eeuw af is in de geschiedenis en de archeologie geen spoor meer terug te vinden van de Garamanten. Aangenomen wordt, dat zij naar de zuidelijke Sahara afzakten.
Volgens sommige historici zouden de Garamanten de voorvaderen zijn van de Touaregs, die nu nog een belangrijk deel van de bevolking uitmaken in het Fezzan-territorium.

TERUG
VERDER

EGYPTE
Main Page