Latijns Amerika: geschiedenis

Bezetting en bekering
Toen de Turken in 1453 het Byzantijnse Rijk inpalmden, moesten vooral Spanjaarden en Portugezen naar nieuwe handelsroutes naar het Oosten uitkijken. Dat leidde tot de ontdekkingstochten en de zegekreet van Christoforo Colombo in 1492 dat hij India had gevonden. Het waren echter de West Indies.
Na hem kwamen nog aangevaren: Pedro Alvares Cabral, Vicente Yanez Pinzon, Alonso de Ojeda, Juan de la Cosa, Pedro Alonso Nino.en Amerigo Vespucci.
In 1519 ontdekte de Portugese zeevaarder Ferdinand Magellande straat, die naar hem werd genoemd en die eindelijk een uitweg naar de Grote Oceaan en de handelspartners "uit het Oosten" opleverde.

Een Duitser, gevolgd door Spanjaarden
Snel volgde de verovering van de nieuwe gebieden, de kerstening en eeuwen kolo-nisering. De eerste, die echter in 1529 de binnenlanden introk, was Bartholomäus Welser, een Duitser. Hij werkte weliswaar voor de Spaanse koning.
Pas in 1531 kon Francisco Pizarro het Zuidamerikaanse binnenland succesvol veroveren en trok hij in 1531 het goudrijke Inca-imperium binnen. Daartoe behoorden het huidige Peru, Chile en Bolivia.
Zijn luitenant Diego de Almagro nam Chili voor zijn rekening en Pedro de Mendoza stichtte in 1536 een nederzetting te Buenos Aires. Andere Spanjaarden volgden de Amazone, terwijl de Portugezen de Oostkust van het continent voor hun rekening namen.

Bevrijding met Bolivar
Twee eeuwen volgden van sociale ongelijkheid, alsmaar zwaardere belastingen, economische uitbuiting en politieke onrechtvaardigheid.
De Creolen gaven het sein voor de revolutie toen zij op 25 mei 1810 Spaanse vice-koning van zijn troon wierpen. Dat leidde tot onafhankelijkheid van het La Plata-koninkrijk, een gebied dat nu bestaat uit Argentina, Paraguay en Uruguay.
De tweede fase van de revolutie begon in 1816 en zou duren tot 1825. De leiders van de opstandige kolonisten waren de Venezolanen Simon Bolivar en Francisco de Miranda, alsmede de Argentijn José de San Martin, die ook snel de hulp kreeg van de Chileen Bernardo O'Higgins, die met zijn getrouwen de Andes was doorgetrokken.
Na Chili werd door hen ook Peru bevrijd en vervolgens Colombia. Nadien was het de beurt aan Venezuela, dat de royalisten heroverd hadden, en Ecuador.

Een stukje Peru wordt Bolivia
In Colombia werd de stad Angostura omgedoopt tot Ciudad Bolivar. Bolivia zou pas ontstaan na 5 januari Simon Bolivar een definitieve veldslag tegen teruggekeerde royalisten won en hij uiteindelijk ook Boven-Peru bevrijdde, dat uit erkentelijkheid zijn naam ging dragen.
Na de Onafhankelijkheidsoorlog(en) ontstonden Groot-Colombia, Peru, Chile en de Verenigde Provincies van de Rio de la Plata. In de jaren dertig ontstonden uit Groot-Colombia: Venezuela, Ecuador en Nieuw Granada, dat pas begin deze eeuw werd omgedoopt tot Colombia en dat ook Panama omvatte.
Uit de La Plata Unie groeiden Argentina en Paraguay.
Uruguay werd onafhankelijk in 1828 nadat het zowel door de Portugezen als door de Brazilianen ingepalmd was geweest.

Revoluties en militaire dictaturen
De grote confederatie waarop Bolivar gehoopt had, kwam er nooit. Geografische verschillen, een gebrekkige communicatie en naijver vormden de belangrijkste oorzaken. Problemen vormden ook het gebrek aan ervaring van de nieuwe politici inzake beleid en democratische tradities.
Weelde en macht waren nog altijd in de handen van de kerk en enkele zeldzame families. Tussen liberaal-gezinden en conservatieven groeide de tweedracht.
Revoluties en militaire dictaturen gingen de verdere geschiedenis schrijven.

De "Dollardiplomatie"
Oorlogen bleven niet uit. Een van de ergste was de strijd tussen Paraguay en de verenigde legers van Argentina, Brazilië en Uruguay tussen 1864 en 1870.
Dan volgde van 1879 tot 1883 de Oorlog van de Pacific tussen Chile en de vereende strijdkrachten van Bolivia en Peru.
Van 1932 tot 1935 voerden Paraguay en Bolivia nog de Chaco-oorlog.
Bovendien gingen de Verenigde Staten zich van in de tweede helft van de 19de eeuw tot de jaren twintig duchtig bemoeien met de zuiver Latijns-Amerikaanse aangelegenheden. Men noemde dat enigszins smalend de "dollardiplomatie".