Geschiedenis Egypte 18

Aanloop naar Modern Egypte
Saladin, Mohamed Ali, Napoleon Bonaparte en Nelson

Door de Arabische inval had de islam Egypte definitief in zijn greep. Maar nog vele anderen, zoals Turken, Fransen en Britten, zouden er een ommetje maken eer kolonel Nasser het land in 1952 bevrijdde van 2000 jaar vreemd juk. Pas in 1987 beleefde het land zijn eerste vrije verkiezingen. Dat had het te danken aan de huidige president Mubarak.

Na de overheersende rol van de Ommajjaden in het islamrijk, namen de Abbasiden de macht over. Toen Harun al-Rasjid (786-809) de heerser was, kwamen de Kopten in opstand tegen nieuwe belastingen.
Zij moesten het onderspit delven en toen diverse Arabische stammen zich in het Nijldal vestigden, bekeerden vele Kopten zich tot de islam om tot de leidende klasse te kunnen behoren.
In de 9de eeuw kregen de Turken de overhand in het islamitische rijk en werd Ahmed Ibn Tulun militair gouverneur van Egypte. Hij riep de onafhankelijkheid van het land uit en stichtte de dynastie der Tuluniden, die het zou volhouden tot in 969 de sjiïetische Fatimiden onder leiding van generaal Jawhar Egypte binnenrukten.
Onder hun heerschappij werd het land een cultureel - en een handelscentrum van de Middellandse Zee.
Toen in 1099 de kruisridders naar Cairo oprukten, riepen de Fatimiden de hulp in van de sunnietische Turken. Hun Kurdische generaal Saladin kwam en bleef. Hij stichtte de dynastie van de Ajjubieden. Egypte was definitief verlost van de mystieke sjiïeten.
Het Ajjubiedenleger bestond vooral uit Mameluken (mamluk = slaaf), die hun vrijheid hadden herwonnen door zich tot de islam te bekeren. Zij grepen in 1250 de macht en zouden die tot 1517 behouden.
Egypte kende, dank zij de handelswegen naar het Oosten, een penode van bloei, die ten einde kwam toen de zeeroute naar India werd ontdekt.
Bovendien kregen de Osmaanse Turken de overhand en namen zij in 1517 Cairo in. Onder het bewind van sultan Selim werd Egypte een Osmaanse provincie. Zij geraakte snel in verval. Hongersnood en epidemieën decimeerden de bevolking, die ook had af te rekenen met plunderende bedoeïenen.
Op 2 juli 1798 verscheen Napoleon Bonaparte voor de Egyptische kust en drie weken later waren de Mameluken verslagen. De Britse admiraal Nelson had hier geen goed oog in en kelderde de Franse vloot op 1 augustus in de baai van Abukir.
Aan het Franse bestuur kwam echter pas een einde toen in 1801 een Brits-Osmaanse alliantie onder leiding van Mohamed Ali in Cairo aankwam.
Snel wist hij zich, met de steun van zijn zoon Ibrahim Pasha, te ontdoen van zijn tegenstanders. De Britten moesten het onderspit delven in de Slag van Rosette (1807) en vier jaar later moordde hij de leiders van de Mameluken uit.
Met de hulp van Europese deskundigen begon hij aan de stelselmatige heropbouw van het land. Hij verdeelde de grond onder de boeren en breidde het irrigatiestelsel uit. Die bloei zou voortduren onder het bewind van zijn nazaten.
Het hoogtepunt vormde de opening van het Suezkanaal in 1869, hoewel dit op politiek vlak averechtse gevolgen zou hebben. Ismaïl, de kleinzoon van Mohamed Ali, werd er door, overinvesteringen en een luxueus hofleven, toe genoodzaakt de aandelen van het kanaal aan de Britten te verkopen.
In 1876 moest hij zelfs een Brits-Frans financieel beheer over het land dulden.
Het nationalisme ontwaakte. Opstanden braken uit. Ismaïl’s zoon, Taufik, riep de Britse hulp in om een militaire opstand van kolonel Orabi Pasja te onderdrukken. De troepen van hare majesteit landden in Alexandria in 1882.
De Britse vlag zou blijven wapperen tot de revolutie, zeventig jaar later, van het "Comité van Vrije Officieren”. /b>

TERUG
VERDER

EGYPTE
Main Page

© 2001 december copyright vilmos cvg * information: webmaster * using this text for commercial purposes will not be allowed