Argentina is een héél speciaal land op dit continent. Een land dat nog steeds een eigen identiteit zoekt want na de Spaanse kolonisering volgde de invoer van negerslaven en vervolgens stromen van miljoenen Europese en Aziatische migranten.
Zijn Argentijnen Zuidamerikanen of bleven zij grotendeels Europeanen? Zij kennen zelf het antwoord op deze vraag niet.
De Argentijnse way of life is dan ook enig. Zijn keuken en zijn wijnen ook. Daar zorgden de wijnboeren, de gaucho's, de veetelers en de schapenfokkers voor. De bife vormt het hoofdbestanddeel van een keuken, die door diverse culturen extra gekruid werd.
Ook de wijndruiven zijn van Europese afkomst, maar rijpten onder een Argentijnse zon, veilig beschermd door de Andesruggen.
De Argentijn heeft nog eigen trekjes. Hij kende vele dictators, militaire junta's en Juan en Evita Peron. Hij overleefde een wreed verleden. Nooit heeft hij afgeleerd ook zijn mening te laten horen. En hij praat graag over politiek.
"Zelfs de kinderen doen hier niets anders", schreef ook een geschandaliseerde, wellicht Victoriaans geschoolde, Engelsman.
Hoe Europees is de Argentijn? De vraag rijst alleszins bij het gekende machismo-verschijnsel. Peron maakte de echtscheiding legaal, maar was dit echt nodig? Argentijnen en minnaressen, vormen geen zeldzaamheid. Alleen wandelende vrouwen worden prompt aangesproken. Maar beleefd en liefst op een poëtische manier. Piropo spelen, is een nationale sport geworden.
Met sport valt ook het begrip futbol en Maradona. De wereldster rijpte in het voetbal bij La Boca Juniors, de kleurige migrantenwijk van Buenos Aires. Voetbal maakt Argentijnen knettergek. Het is hun sport, het is hun nationale fierheid, net als de mentaliteit van de gaucho. En toch zoeken zij een eigen identiteit.
De Argentijn is loco, hij is gek, want hij is gewoon een Argentijn. Een man of vrouw die lekker eet, graag feest en danst en die gastvrijheid hoog in het blauwwitte vaandel heeft gehesen.
|
